Ik ben opgegroeid in de voormalig aardappelhoofdstad van Europa. Emmeloord, Noordoostpolder. Het jaarlijkse hoogtepunt is gratis friet en een enorme pieper op het plein. Tot aan de dag vandaag kun je me blij maken met een zak patat of stamppot. En de liefde voor kleine dorpen en hun verhalen is ook niet verdwenen. Daarom ben ik gek op mijn werk als verslaggever.

Mijn werkgebied is inmiddels wel iets naar het noorden verschoven: de gemeente Leeuwarden. Minder aardappels, maar des te meer pompeblêden. In Leeuwarden speelt van alles maar het voelt als een dorp.

“De liefde voor kleine dorpen en hun verhalen is niet verdwenen. Ik ben gek op mijn werk”

De verhalen die ik het liefste vertel, zijn de uiteenlopende situaties die inwoners meemaken in het dagelijks leven. Hoe toegankelijk is Leeuwarden voor mensen met een beperking bijvoorbeeld? Wat betekent een taalachterstand voor de toekomst van een kind? Waarom is een belangengroep van de LHBTI+-gemeenschap in 2021 nog steeds belangrijk?

Voor mij betekent dit project dat we het nieuws tastbaar kunnen maken. Je kan laten zien wat beleid betekent in de praktijk. Door samen te sparren en te delen, leidt dat ook tot een beter resultaat. Want een goed verhaal, dat ontstaat zelden door één persoon alleen. Of in aardappeltermen, één aardappel is geen aardappel.